terça-feira, 20 de agosto de 2013

Letra da música de fundo



Dvi lipe riči                            

Više mi vridi to ča me voliš
to ča me uvik razumiš ti.

Tebi je dosta da san ti blizu
kakve san voje ti odma znaš
bez da ti rečen bez da te pitan
sve ča mi triba uvik mi daš

Kraj tebe zaspen na tvrdoj stini
tilo je sito na kruvu i vodi
ništa mi drugo dušo ne triba
samo da jutro s tobon me budi

Više mi vridi to ča me voliš
to ča me čuvaš i razumiš
nego da nađen sve blago svita
ča će mi ako jubavi ni.

Više mi vride dvi lipe riči
ča mi ih rečeš za laku noć
ka lipa pisma ča dušu mi liči
sritna san s tobon anđele moj.

Ti si pokaza ča za te značin
kad si pred sviton ruku mi da
kad nisi sluša ča za me kažu
nego na moju stranu si sta.

Bez da te pitan bez da ti rečen
sve ča mi triba ti ćeš mi dat
i čagod za me čuješ od judi
uvik na moju stranu ćeš stat

TWO NICE WORDS

It's more worth to me that you love me
that you always understand me.

For you it is enough that I'm near you.
You know instantly what mood I'm in.
Without my saying, without my asking
you always give me everything I need.

Next to you I (can) sleep on a hard rock
body is full with bread and water
I don't need anything more, my darling
only to wake up next to you in the morning.

It's more worth to me that you love me
that you always understand me
than finding all the wealth of this world
what would I do with it if there is no love?

Two nice words are worth more to me,
which you say for a "good night",
like a beautiful song that cures my soul;
I'm happy with you, my angel.

You showed how much I mean for you
when you took my hand in front of the others
when you didn't listen what they are talking about me
(when you rather) stood by my side

Without my asking, without my saying
whatever I need, you provide
and whatever you hear about me from the others
you will always be by my side.

 

quarta-feira, 7 de agosto de 2013

Alta ajuda - Tarlei Martins


Li em algum lugar que a filosofia é uma espécie de auto desajuda. É que a filosofia não facilita nada. Não tenho a menor atração pela dita literatura de autoajuda. Não gosto do excesso de simplificação que é o caminho da autoajuda. Também não gosto do excesso de complicação pelo qual costuma se embrenhar a filosofia – ou certos filósofos. Sou devoto mesmo é da alta ajuda que pode advir da alta literatura. O ser humano é um macaco complexo, como já disse Caetano numa canção. A literatura é um dos mais sofisticados e complexos exercícios de alteridade a que um ser humano, esse macaco complexo, pode se entregar. Porque a verdade é que quase nada sabemos de nós mesmos. A literatura nasce da falta, da falha… Somos cheios de buracos. A literatura é o impulso que leva o homem a querer saber de si – que é um querer saber de todos. Como diz uma canção, “todos nós um nó / todos nós os mesmos”. A literatura é a arte da procura. Quem escreve literatura, quem vai ao fundo de si mesmo, às vezes tem vislumbres de como se tramam os fios do feixe de sentimentos que comanda e sustenta o macaco complexo que somos. Esses vagos clarões sobre a desordem constitutiva dos nossos sentimentos são altamente redentores, humanizadores. A alta literatura propicia o que tão sabiamente disse Guimarães Rosa: “É preciso sentir até tirar as cascas da alma”. É isso que nos salva. Ou nos põe no caminho da salvação. Amém.